Nini & Lisha naar de film: Burlesque

Ah, Burlesque… Nini & ik – vooral ik, wegens compleet mijn ding- waren zo benieuwd naar deze film! Dus na een dagje shoppen placeerden we ons in de cinemazaal voor een Hollywood musical over een moderne burlesque bar met in de hoofdrollen Cher en Christina Aguilera. Als dat nog niet klinkt als een recept voor een accident, laat dit dan de overtuigende factor zijn: het schijnt niet eens très burlesque te zijn. Benieuwd?

Hoezo burlesque?

Er was op voorhand al veel shizzle rond de film omdat het helemaal niet Burlesque zou zijn. Zo twitterde Dita Von Teese nog dat ze zich zorgen maakte. De film zou mensen wel eens in verwarring kunnen brengen over wat deze vintage strip-tease juist inhoudt. En de Queen of Burlesque kan het weten, natuurlijk. Dus ze begon ijverig boektitels te twitteren. Wat blijkt? Laat je vooral niets wijsmaken door de doorman in de film: burlesque is strippen. In de echte wereld hebben de (vaak curvy) danseressen een artiestennaam en draait de show rond het op z’n kop zetten van normen en waarden in een frivole, edgy en dirrrty show die in de V.S. valt onder ‘adult entertainment’. Steve Antin, regisseur, maakte er echter een brave Hollywoodprent van met een romance en een happy end – tja, da’s verplicht ofzo – maar vooral met heel kuise danseressen met size zero en … wat nu artiestennaam?! Blah. Saai!

Dus voila: Burlesque is niet zo burlesque. Whatever. Zolang er parels, pluimen en glitters aan te pas komen, zijn de zusjes L. fan!

De acteurs

Laat ik me even nader verklaren. We zijn niet noodzakelijk fan van de hele film. Het verhaal is zwak. De acteurs zijn zo mogelijk nog slechter. Cher beweegt haast niet. Onze theorie? Ze is vast zo strak getrokken overal, dat ze riskeert te scheuren bij halsbrekende toeren zoals uh … articuleren ofzo. En Christina Aguilera, tja. De dame kan dan wel de longen uit d’r begeerlijke lijf zingen: acteren kan ze niet. Of zoals Nini het zo fijn verwoordde: “Omg … Zus, omg … Zijn het de lagen make-up? Is het botox? Of kan ze gewoon écht niet acteren?” en twee minuten later, in volle verbijstering: “Ze kan echt niet acteren.”

Looking fab, maar die gezichtsuitdrukking … Gah!

Als volwassen vrouw presteert La Aguilera het om kinderachtig en puberaal te doen door op tijd en stond een pathetische gelaatsuitdrukking op haar netjes gemake-upte gezicht te toveren waarvan ik letterlijk de andere kant ga opkijken. Ik hoor de regisseur al roepen “en nu triest kijken, Christina!” wanneer hij een close-up neemt. Vervolgens bijt de diva op haar lip, maakt ze puppy oogjes en probeert bovenal met gans haar lach mooi te wezen. Argh … Acteer, damnit!

Natuurlijk moet Ali (de rol van Christina Aguilera, dus) een love-interest. Enter Cam Gigandet. Nini en ik hadden de hele tijd het gevoel dat we naar Roel Vanderstukken aan het kijken waren. Roel, still love you, maar er is een verschil tussen ‘Louis Louise’ en Hollywood. Of dat zou er moeten zijn. Hot of niet, Cam Gigandet mag afgevoerd. Gelukkig was er nog Eric Dane (ook wel McSteamy) voor male eye candy.

De enige goede acteur in Burlesque is Stanley Tucci. Nini & me :love: Stanley!
Had zich voor ons part in een jurk mogen hijsen om alle rollen voor z’n rekening
te nemen.

Dus het is geen burlesque, het verhaal zuigt en de acteurs trekken op niets!

Maar who cares, right? Zo lang er maar toffe dansjes worden opgevoerd en de glitter d’r vanaf druipt. Fingerlickin’ good! In de cinemazaal kon ik gewoonweg niet stil blijven zitten op m’n stoel. Deze moeten we op DVD zodat we kunnen doorspoelen naar de nummertjes en mee kunnen zingen en dansen. Woohoo!
Na de film had ik het beruchte Avatar-gevoel: de wereld die ik net op het scherm had gezien was zoveel mooier dan de échte wereld. Gelukkig zijn er glossy magazines. Probleem opgelost. Hoewel. Ik heb wel gevaarlijk veel lemmings voor parels, bontjes, pluimen en make-up met decadent veel glitters …

De echte sterren van de film: een delish paar Louboutins.