Blonde ambition

Ik speel met het idee om mijn haar in een korte bob te knippen en voor platinum te gaan. Bon, da’s niet helemaal accuraat verwoord… het is meer een soort van: ik sta op het punt om naar de kapper te stappen voor een platinumblonde bob. Then again, ik ben niet op mijn meest stabiel dezer dagen. Mijn haar nu is een caramel soort van blond met donkere, asblonde wortels (mijn eigen kleur) en – geeuw! zo standaard – lang. I need a change. Gewoon omdat het kan. Iedereen zegt “Niet doen!” Wellll, ik ben dan het soort van kinderachtige rebel die antwoordt met een pruilende, net-niet stampvoetende “Maar ik wil da!” Een vermoeiende – en vaak kostelijke – reactie die mij in het verleden meermaals in een ruim assortiment van problemen heeft gebracht. Maar hey! ’t Is maar haar, van keer. Ik kan altijd terug naar donkerder, right? En haar groeit wel. En als het écht dramatisch is, heb ik tenminste iets legit om over te janken. (Maar kom, hé mannen, iedereen weet: blondes have more fun.)

I’m playing with the idea of chopping my hair off to a short, platinum blonde bob. Wait, let me rephrase that … I’m actually planning a salon appointment this week. Then again, I’ve been going through a bit of a labile phase. My hair now is this caramel blonde with dark, ash blonde roots (my natural color) and it’s – le yawn – long. Not really a haircut. And I want want one. I need a change, badly. A blonde bob, to be exact. Everybody’s telling me not to do it. Hence my inner child/rebel is yelling back a stubborn “I’m so doing this!”  Although this reaction has very often gotten me into all sorts of trouble in the past, dying my hair blonde isn’t the sort of thing that’ll guide my life into utter chaos and destruction, is it? I can always dye it back to a boring brown and it will grow. (Fast.) If it’s really tragically disgraceful and fug, at least I’ll have something legit to cry about. (But come on, ladies and gentle men, errrbody knows blondes have more fun.)

pictures via my Pinterest
(& so it goes, Vogue, unknown)